Fundacja carita - żyć ze szpiczakiem

Słownik podstawowych pojęć związanych z leczeniem i diagnostyką szpiczaka.

Anemia (niedokrwistość) – wiąże się z obniżeniem prawidłowej liczby czerwonych krwinek i hemoglobiny – jej prawidłowy poziom to 12-16 g/dl. W przypadku anemii poziom ten wynosi zwykle poniżej 10 g/dl. W przebiegu szpiczaka dzieje się to dlatego, że szpiczak blokuje produkcję czerwonych krwinek w szpiku kostnym. Objawy niedokrwistoci to bóle i zawroty głowy, krótki oddech, osłabienie i zmęczenie.

Badanie kliniczne –związane jest z próbą badawczą dotyczącą zastosowania nowej metody leczenia u pacjentów. Badanie kliniczne jest zaprojektowane tak, aby znaleźć lepszy niż dotychczas stosowany sposób leczenia, diagnostyki lub zapobiegania nowotworom.

Beta 2 mikroglobulina (β2M) – białko stwierdzane we krwi pacjentów ze szpiczakiem. U pacjentów z aktywnym szpiczakiem, stwierdzany jest wysoki poziom tego białka. Niski poziom białka występuje u pacjentów ze wczesnym lub nieaktywnym szpiczakiem.  Pomiar β2M jest użyteczny w ocenie aktywności szpiczaka.

Białko Bence-Jones’a – białko szpiczakowe obecne w moczu. Zawartość tego białka w moczu, wyraża się w gramach na 24 godziny. Obecność każdej ilości białka Bence-Jones’a jest nieprawidłowością. Jednak zdarza się, że w normalnych warunkach w moczu obecna jest albumina (< 0.1g/24 godz.)

Białko M (monoklonalne inaczej paraproteina) – u pacjentów ze szpiczakiem przeciwciała lub ich fragmenty występują we krwi lub moczu pacjentów w bardzo dużej ilości. Synonimami terminu białka M jest białko szpiczakowe.

Biopsja aspiracyjna szpiku kostnego – pobranie próbki płynu i komórek ze szpiku kostnego do badania pod mikroskopem.

Biopsja szpiku kostnego – pobranie tkanki z kości za pomocą grubej  igły. Jeżeli stwierdzone zostaną nowotworowe komórki plazmatyczne, patolog stwierdza jak duża część szpiku kostnego dotknięta jest procesem chorobowym.

Bisfosfoniany – leki które w szpiczaku stosowane są w leczeniu kości oraz wysokiego poziomu wapnia we krwi. 

Bortezomib (Velcade) – nowy typ leku przeciwnowotworowego zaliczanego do inhibitorów proteasomów. Sposób jego działania polega na zniszczeniu wielu różnych białek kontrolujących cykl życiowy komórki. Lek działa poprzez blokowanie kompleksu enzymatycznego zwanego proteasomem, co może prowadzić do spowolnienia namnażania się komórki lub jej śmierci.